a window to colour دریچه ای به رنگ

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به آغاز زمین نزدیکم
آشنا هستم با سرنوشت تر آب ،عادت سبز درخت

من اناری را میکُنم دانه ، به دل می گویم
خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود

آنقدر سهراب دوستم که اگه می خواستم راجع به سهراب چیزی بنویسم ترجیح می دادم سهراب را با شعر های خودش معرفی کنم البته می دونم که سهراب احتیاجی به معرفی نداره. انسانی هنرمند چه در شعر و چه در نقاشی. سهراب بیشتر از آنچه خودش را شاعربدونه ، نقاش می دونه

پیشه ام نقاشی است
گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ ، می فروشم به شما
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است دل تنهاییتان تازه شود

روزنه ای به رنگ ، نمایشگاهی است با موضوع مروری بر نقاشی های سهراب سپهری. این نمایشگاه در موزه هنرهای معاصر، از تاریخ 9 آذر تا 1 بهمن برپاست .حتما ً یک بار دیگه به این نمایشگاه می رم چون با دیدن نقاشی های او ، روحم تازه شد. واقعا ً عالی بود. نقاشی هایش سرشار از نشانه های کلامی است : درخت ، انار، مادر، کاشان، سنگ و... که همگی با ظرافت خاص شاعر درجای خود قرار داده شده است. امیدوارم شما هم ببینید و لذت ببرید

Since I love Sohrab Sepehri ( poet & painter) , I prefer to speak about him with his poems But since his poems are related to his private meditation and his age, translation is meaningless. A window to colour is an exhibition that was being held from thirtieth November of 2009 and will continue to twenty first January of 2010 in Tehran Museum of Contemporary art. It is a Retrospective exhibition of works of Sohrab Sepehri .This exhibition is perfect. It caused to refresh my soul .His paintings are full of spiritual symbol .He knew nature elements very well . His remarkable insight is clear on his painting .

.

never lose hope هرگز نا امید نشوید

"It's a force that appears to be negative, but actually shows you how to realize your destiny. It prepares your spirit and your will, because there is one great truth on this planet: whoever you are, or whatever it is that you do, when you really want something, it's because that desire originated in the soul of the universe. It's your mission on earth."

paulo coelho

نیروهایی هستند که ویرانگر می نمایند ، اما در حقیقت چگونگی تحقق بخشیدن به افسانه ی شخصی مان را به ما می آموزند. نیروهایی هستند که روح و اراده ما را آماده می کنند، چون در این سیاره یک حقیقت بزرگ وجود دارد: هر که باشی و هر کار کنی ، وقتی چیزی را از ته دل طلب می کنی، از این روست که این خواسته در روح جهان متولد شده و این مأموریت تو بر روی زمین است

Why Paulo Coelho?

When I read his books, always I find out a new thing and the teaching point in the behind of his books. I don’t know why, but his written caused to think about myself and with to read 2 or 3 times, this thought will be more. He is my favorite writer and I like him so much. Among his books, I think the “MAKTUB” is his masterpiece. I read “MAKTUB” numerously. I love all of the stories in his book and one of them that I think is very good is this story :

A friend took Hassan to the door of a mosque, where a blind man was begging. "This blind man is the wisest person in our country," said the friend. "How long have you been blind," Hassan asked the man. "Since birth," the man answered. "And how did you become so wise?" "Since I didn't accept my blindness, I tried to become a
Astronomer," the man answered. "But, since I couldn't see the heavens, I was forced to imagine the stars, the sun and the galaxies. And, the closer I came to God's work, the closer I came to His wisdom."

Do you agree with me?

دوستی حسن را به کنار در مسجدی برد، آنجا مرد نابینایی مشغول گدایی بود. دوست گفت این مرد نابینا، خردمندترین فرد سرزمین ماست. حسن از آن مرد پرسید: چند وقت است نابینایی ؟ مرد پاسخ داد: کور مادر زادم و چگونه این اندازه خردمند شدی ؟ مرد پاسخ داد : از آنجایی که نابیناییم را نمی پذیرفتم. کوشیدم اخترشناس بشوم. اما از آنجا که نمی توانستم آسمان را ببینم ، مجبور شدم ستارگان، خورشید . کهکشان را تصور کنم و هر چه به کار خدا نزدیکتر می شوم ، به خرد او نیز نزدیک تر می شوم.

my favorite book

hi every one. please read my post on my friend's blog :

http://foreverinhell.blogspot.com/ .

this post is about the my favorite book "The Kite Runner" .if you have a time, please leave a comment on her web . thanks so much.

thist post belongs to my friend in america

this post belongs to http://foreverinhell.blogspot.com/ .





Before the recent protests in Iran, I rarely thought at all about Iran or its people. Iran to me was pronounced “I ran”, as in “I ran to the store”. Iran to me was one of those places, like China or Russia, filled with people who hate Americans. I never really considered what Iranians were really like or what they really thought, or how they had changed since the revolution in 1979, with its famous chants of “death to America”.

Imagine my surprise when I woke up one morning to Iranians protesting for democracy. “Where’s my vote?” they asked. “I want my vote to count,” they declared. They waved signs, and the peace symbol, wore green and, in true 21st Century fashion, twittered their revolution. Suddenly, I was a part, a very tiny part, of the Iranian revolution. Anyone who cared to watch TV or sign into Twitter was.

What really struck me was the above picture. The woman holding the sign behind the woman in the white and blue scarf could be my sister. In fact, in looking at pictures and videos of the protests, I found that I have Iranian features, especially my nose, which I’m hoping is attractive in Iran. My face in a crowd of people I had previously dismissed as hateful shamed me. In 33 years, I had not bothered to learn the truth, or even try.

I was impressed that, in what I had been told was an oppressive, misogynistic culture, women were leading the cause for change and advancement. Brave young women tweeted the world, carried signs, marched wearing green, and even confronted armed soldiers with nothing but passion and words.

Then I saw the Daily Show’s series on Iran, and met a people entirely different from what I had assumed. I saw people, just like people I can see anywhere. People who spoke beautiful English when most Americans don’t bother to learn another language, or even speak English all that well. People who answered questions openly and cheerfully. People who welcomed the American “journalist” into their homes, well-decorated homes where their children played video games, just like ours. These Iranians weren’t the boogeyman, they were people just like my friends and neighbors.

Iran has become a nation of young people, a full 2/3 of Iranians younger than me. Too young, in fact to remember the revolution of 1979 and the chants of “Death to America”. Iranians are young, full of hope, and live in the internet age, a fact I think the power structure of Iran does not fully understand. The days are gone when the government can hide the rest of the world from its citizens and vice versa. The internet has made possible friendships that would never have existed in the past, as between Sara and I.

My Iranian friends are free to see the rest of world, to see promise and freedom, to emulate what they admire and to reject what they do not, free to imagine a new future for themselves, a future as bright and hopeful as the Iranian people themselves. I wish you all the best of luck, and I can assure you of this: The new day you wish for has already dawned. It may seem as if your dreams of democracy have wilted or died, but they have not. Dawn is not an instant thing, it is not night one moment and day the next. There is a time of inbetweens, of grays and shadows, before the sunlight arrives. Now is that time. Day is inevitable. Your government can’t put ideas back in a box, or make you forget that what you want is something that other people have, and you can have, too.
I thank the Iranian people for showing me the real Iran, an Iran filled with neighbors and friends, and the hope of new understanding and peace. I someday I can walk the streets of Tehran, and meet my brothers and sisters half a world away.



thanks a lot my dear friend for to write this post.

don't run away

Hi every one. I want to write down this post bilingual. Perhaps some of the posts in the future. One of my reason is that I have found a good friend in America whom always read my blog but she couldn’t read Farsi(http://foreverinhell.blogspot.com/). So she left comment on my web about the pictures and …. And for the second reason, I want to improve my English language especially in writing.

I want to leave one of the best sing that I believed to it. Yes, I believed to it because of the lyric, beat ,melody, sound. especially lyric and a good sense that give me. I know this sing ,”respect yourself “, from “Dj bobo” is old but I love it. And whenever I listen to it, I obtain so much strength. I like so much this part of the song :

Don't care, about what people say

Believe in yourself and go your own way

Respect, no resignation

Leave the path of isolation
You can download this sing form the link “Dj Bobo - Respect Yourself[MP3-Codes.com].mp3”.


DJ Bobo - Respect Yourself

Respect yourself

Respectyourself

And you will find your way

So practise what you pray

Don't run away

Respect yourself

You don't know,no,what you don't know

Like the colours of the rainbow

Respect, is the name of the game

Respect, yourself and you never miss your aim

If you show weakness

You gotta let them know

You don't know,no,what you don't know

If you wanna grow,say no,just go

Respect yourself

Change your mind

Respect yourself

Don't be blind

Respect yourself And you will see the light

Respect yourself And you will find your way

So practise what you pray

Don't run away

Respect yourself

Respect yourself

Respect yourself

And you will see the light

Don't care, about what people say

Believe in yourself and go your own way

Respect, no resignation

Leave the path of isolation

Don't care about what people say

Respect will never get away

Today, we stay, and pay attention anyway

Fairplay, everyday, stand up, don't run away

If you are feeling weak so deep inside

No place to run, no place to hide

R E S P E C T

Respect, your destiny

If you don't know what is right or wrong

If you feel confused and your thoughts are gone

R E S P E C T

Respect yourself,be free

سلام . من می خوام این پست را به دو زبان بنویسم . شا ید بعضی پست ها را هم در آینده . یکی از دلایلم اینه که من یه دوست خوب تو امریکا پیدا کردم که همیشه وب منو می خونه اما نمی تونه فارسی بخونه. بنابراین راجع به عکس ها و... نظر می گذاره و دومین دلیلم اینه که توی نوشتن زبان پیشرفت کنم . می خوام یکی از بهترین آهنگ هایی که بهش معتقدم را بگذارم . من به متن، ریتم ، نظم نت ها ، صدا و به خصوص به متن و حس خوبی که این آهنگ می ده اعتقاد دارم . می دونم این اهنگ ، " احترام به خود" از دی جی ببو قدیمیه اما من خیلی دوستش دارم وبا هر بار گوش دادن به اون نیروی زیادی می گیرم . اصولاً ترجمه آهنگ به متن اصلی لطمه وارد می کنه . به همین خاطر ترجمش نمی کنم.این قسمت از این ترانه واقعا ً زیباست
به این فکر نکن که مردم چی میگن
به خودت مطمئن باش و به راهت ادامه بده
احترام ، تسلیم نشو
مسیر کناره گیری را کنار بگذار

این آهنگ رو می تونین از
“Dj Bobo - Respect Yourself[MP3-Codes.com].mp3”.
دانلود کنین .

خاک آشنا

فکر کنم این طوری شروع کنم بهتره . همه می دونن که من کلی بازی رضا کیانیانو دوست دارم و اگه اغراق نکنم از پنجم دبستان تا حالا تقریباً بیشتر فیلمهاشو دیدم. ولی اینبار فرق می کرد . من و دوستام ( عاطفه و خجسته) برای نمایش فیلم خاک آ شنا و جلسه پرسش و پاسخ که با حضور بهمن فرمان آرا(گارکردان) ، رضا کیانیان وبابک حمیدیان (بازیگران)، عباس گنجوی (تدوینگر) ، محمد رضا دلپاک و رضا نریمی زاده (صدابرداران) در سینمای پردیس زندگی برگزار شد رفتیم . این مراسم از ساعت 4 تا 8 برگزار شد البته با نیم ساعت تأخیر !!

اول فیلم"خاک آشنا"نمایش داده شد. من بیشتر کارهای آقای فرمان آرا را دوست دارم . ایشون 7 تا فیلم بیشتر نساختند و از نظر من لحظه لحظه فیلم هاشون تأ ثیرگذارِ ( چند تا از فیلمهاشون : بوی کافور،عطر یاس ،یک بوس کوچولو، خانه ای روی آب) . فیلم خیلی خوبی بود و رضا کیانیان و بابک حمیدیان خیلی خوب بازی کردن. جلسه پرسش و پاسخ خیلی جالب بود . اول آقای فرمان آرا جاهایی از فیلمشون رو که سانسور شده بود کامل تشریح کردن و با تشریح شدن این سانسورها همه چیز خیلی خوب روشن شد وهر سانسوری از این فیلم که توسط ایشون فاش می شد با تشویق حضار همراه بود . ( باورتون نمیشه 4 تا پلان از این فیلم سانسور کردن که به قول کارگردان فیلمو مثل آدم بدون چشم کردن ) . رضا کیانیان با شوخ طبعی خودش به سوالات پاسخ می داد و سالن را به وجد آورده بود. بابک حمیدیان هم خیلی عمقی به سوالات جواب داد که قابل تحسین بود . در کل جلسه خیلی خوبی بود و در آخر با رضا کیانیان صحبت کردم و به او به خاطر کتاب گیرا و دوست داشتنی " این مردم نازنین " ِش تبریک گفتم و ازش خواستم تا یک وبلاگ داشته باشه . او هم تشکر کرد و گفت که توی وبلاگ نویسی خیلی تنبله !! و در آخر برام امضاء یادگاری کرد .
فیلم خاک اشنا ساخت 1386 که تا دو سال اجازه اکران نداشته ، فیلم عمیقیه . پیشنهاد می کنم که این فیلم بینید و راجع به سانسوراش هر سوالی داشتید من می تونم براتون کامل توضیح بدم :).

سایت http://www.cinemaema.com/ ، خیلی سایت خوبیه. هفته پیش فیلم "درباره الی " با جلسه پرسش وپاسخ با حضور اصغر فرهادی برگزار شد . این هفته هم که "خاک آشنا" . برای شرکت در این مراسم هر چند وقت یک بار این سایتو چک کنید تا از زمان برگزاری این مراسم آگاه بشید .

وقتی که بچه بودم

بعضی از آهنگ ها ، همیشه ماندگارند و بعضی از خواننده ها هم همیشه با صداشون آرامش دهنده . من نمی خوام راجع به موزیک و آهنگ های جدید اظهار نظر کنم. ولی خوبه وقتی به یه آهنگ گوش می کنیم به معنیش بیشتر توجه کنیم .نه مثل بعضی موزیک های امروز ، خالی از معنی و محتوا . یکی از خواننده هایی که تمام کاراشو دوست دارم " فرهاد " و یکی از بهترین شعرهاش ، وقتی که بچه بودم ...

وقتی که بچه بودم

وقتی که بچه بودم

پرواز یک بادبادک میبردت از بام های سحرخیزی پلک تا نارنجزاران خورشید

وقتی که بچه بودم

خوبی زنی بود که بوی سیگار می داد و اشک های درشتش از پشت عینک با قرآن می آمیخت

آآآآه آن روزهای رنگین ، آآه آن روزهای کوتاه

وقتی که بچه بودم

آب وزمین و هوا بیشتر بود و جیرجیرک ، شب ها در خاموشی ماه آواز می خواند

وقتی که بچه بودم

در هر هزاران و یک شب، یک قصه بس بود تا خواب و بیداری خوابناکت سرشار باشد

آآآآه آن روزهای رنگین ، آآه آن روزهای کوتاه

آآآآه آن روزهای رنگین ، آآه آن فاصله های کوتاه

آن روزها، آدم بزرگ ها و زاغ های فراغ اینسان فراوان نبودند

وقتی که بچه بودم

مردم نبودند

آن روزها وقتی که من بچه بودم ، غم بود ، اماا

آن روزها، آدم بزرگ ها و زاغ های فراغ اینسان فراوان نبودند

وقتی که بچه بودم

مردم نبودند

آن روزها وقتی که من بچه بودم ، غم بود

، اماااااااا کم بود

آلبوم "برف " فرهادو می تونین از سایت

http://www.asheghane.blogspot.com/ دانلود کنید .

درباره ا ِلی

بالاخره پس از مدت ها ، وقتی از سینما اومدم بیرون ،خوشحال بودم که وقتم هدر نرفت. یه فیلم به معنای واقعی. می دونید چه چیزهایی بیشتر از همه تأ ثیر گذار بود .اینکه شخصیت مثبت و منفی توی این فیلم وجود نداشت. اونقدر خوب با بازیگرهای این فیلم همراه می شدی که وقتی فیلم تموم می شد، نمی دونستی حق رو به کی بدی و نکته دیگه این بود که نمی تونستی آخر فیلمو تشخیص بدی(آخه اینقدر فیلم آبکی توی سینما گذاشتن، که تقریباً وسط های فیلم می تونستی آخر فیلمو تشخیص بدی). راستی بازیگرا و کاگردانم مهمترین نکته این فیلم بود. اصغر فرهادی اونقدر خوب همه بازیگرارو سر جاشون قرار داده بود که باورت نمی شد مانی حقیقی ( کارگردان "کنعان") و پیمان معادی (نویسنده " کما " و " آواز قو " ) اینقدر خوب بتونن با نقششون کنار بیان. به اصغر فرهادی تبریک می گم چون نشون داد که بدون حضور ستاره های سینما هم می شه یک فیلم عالی را به نمایش گذاشت . این فیلم جایزه های زیادی بُِرده ،شامل :

- برنده خرس نقره ای بهترین کارگردان از پنجاه و نهمین جشنواره برلین - 2009
- برنده جایزه بهترین فیلم بلند داستانی از جشنواره تریبکا - 2009
- برنده سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از بیست و هفتمین جشنواره فیلم فجر برای اصغر فرهادی - 1378
- برنده سیمرغ بلورین فیلم منتخب تمشاگران به طور مشترک با "بی پولی"از بیست و هفتمین جشنواره فیلم فجر - 1378
- برنده سیمرغ بلورین بهترین صدا از بیست و هفتمین جشنواره فیلم فجر برای حسن زاهدیو محمدرضا دلپاک - 1378
- تقدیر از بازی شهاب حسینی از بیست و هفتمین جشنواره فیلم فجر - 1378
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین فیلم، بهترین فیلمنامه، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (صابر ابر)، بهترین بازیگر نقش مکمل زن (مریلا زارعی)، بهترین فیلمبرداری، بهترین تدوین، بهترین چهره پردازی از بیست و هفتمین جشنواره فیلم فجر - 1378

pigs might fly

تو این قضیه انتخابات ، چیزی که جالب ِ موضع گیری مردم کشور های دیگست .نه اون مردمی که ایرانی هستند و توی کشورهای دیگه زندگی می کنند . اون مردمی که کلاً متعلق به کشورهای دیگه هستند. می خوام براتون یه چیز جالب تعریف کنم. من توی وب سایت پائولو کوئلیو ، نظر دادم و توی فرمش، وب سایتمم گذاشتم. یه دختر آمریکایی نظر منو خوند و توی وبمم نظر داد. می دونید چی اینجا جالبه. این دختر ،نمی تونه فارسی بخونه در نتتیجه نتونسته بود وب منو بخونه و از من خواسته بود که وبشو بخونم. توی وبش اینقدر خوب، با مردم ایران همدردی کرده بود که واقعاً تعجب آور بود و حالا بعد از چند روز و کمی آرام تر شدن جریانات داخلی ، بازم برام نظر گذاشته و گفته هنوز دارم براتون دعا می کنم تا شما هم مثل ما روز استقلال داشته باشید . وبشو میگذارم که اگر شما هم خواستین بخونینش :

http://foreverinhell.blogspot.com

No villain is worse than a traitor who betrays his country.

تصویر یکی از اغتشاش گران، لطفاً شناسایی کنید!!

یه آهنگی T.I با Justin timberlake خونده که اسمش dead and gone که این روزها به عنوان یکی از آهنگ های برتر مطرحه. قسمت آخر این شعر میگه :

I turn my head to the east
I don't see nobody by my side
I turn my head to the west
still nobody in sight
So I turn my head to the north,
swallow that pill
that they call pride
The old me is dead and gone,
the new me will be alright

که دقیقاً داره این دولتو توصیف می کنه : سرم را به شرق چرخوندم ، کسی را در کنارم ندیم، سرم را به غرب چرخوندم ، هنوزم کسی دیده نمیشه . پس سرم را رو به شمال کردم و قرصی که بقیه می گفتند غرور هستشو قورت دادم . حالا من ِ قدیمی مرده و رفته و من ِ جدید حاضره . البته با این تفاوت که این دولت قصد نداره خودشو تغییر بده ، در نتیجه من های جامعه قصد این تغییر را دارند. وامیدوارم هر چه زودتر این تغییرات را در جامعه ببینیم.

موزه سینما

خیلی وقتا آدم دوست داره یه جا هایی بره که که تاریخ براش دوره بشه البته تاریخ نه به اون شکلی که تو کتابا گفته شده، به صورت ملموس و قابل درک.

من و عاطفه هم چند وقتیه که به بعضی از موزه ها می ریم که یکی از موزه های که به تازگی رفتیم، موزه سینما بود . که واقعا ً جالب بود . یه جورایی دید آدمو به سینما باز می کرد . عمارتشم که حرف نداشت خیلیییی قشنگ بود. موزه سینمای ایران ، با هدف گرد آوری ، ثبت و حفظ آثار میراث سینمای ایران، در سال 1373 پا گرفته و در سال 1381 در مکان فعلی خود یعنی عمارت تاریخی باغ فردوس بازگشایی شده . این موزه خیلی باحال بود . از اولین فیلمو کارگردانو فیلمبردار گرفته تا جایزه های برتر سینمایی مثل کن ، برلین ، لوکارنو و... که ازبین همه جایزه ها جایزه های عباس کیا رستمی خیلی خوب بودن مخصو صا ً نخل طلایش که از جشنواره کن گرفته بود . ولی از همه قشنگترش عروسکهایی بود که توی این موزه بودو آدمو به حال وهوای بچگیش می برد . عروسک هایی مثل مخمل، جوجه ی خونه مادربزرگه ، کلاه قرمزی ، خاله قورباغه و.... . وااااااااااااای خیلی خوب بود.امیدوارم شما هم فرصت کنید وبرید .

who says I have courage?

یکی از بهترین کتابایی که دارم می خونم a chicken soup for soul که واقعاً محشره. اینم یکی از داستاناشه که خیلی دوستش دارم. البته تمام داستانای این کتاب بر اساس واقعیته ، نمی دونم باورتون می شه یا نه ؟ ولی با خوندن بعضی از داستا نای این کتاب می تونیم با تمام وجود به جایگاه خدا پی ببریم. وقتی بخونینش ، متوجه می شین

On Courage

		"So you think I'm courageous?" she asked.

		"Yes, I do."

		"Perhaps I am. But that's because I've had some inspiring teachers. I'll tell you about one of them. Many years ago, when I worked as a volunteer at Stanford Hospital, I got to know a little girl named Liza who was suffering from a rare and serious disease. Her only chance of recovery appeared to be a blood transfusion from her five-year-old brother, who had miraculously survived the same disease and had developed the antibodies needed to combat the illness. The doctor explained the situation to her little brother, and asked the boy if he would be willing to give his blood to his sister. I saw him hesitate for only a moment before taking a deep breath and saying, 'Yes, I'll do it if it will save Liza.'

		"As the transfusion progressed, he lay in a bed next to his sister and smiled, as we all did, seeing the color returning to her cheeks. Then his face grew pale and his smile faded. He looked up at the doctor and asked with a trembling voice, 'Will I start to die right away?'

		"Being young, the boy had misunderstood the doctor;

he thought he was going to have to give her all his blood.

"Yes, I've learned courage," she added, "because I've had inspiring teachers."
Dan Millman

شصت ثانیه نور

«گابریل گارسیا مارکز» نویسنده‌ی معاصر، بعد از اعلان رسمی و تأیید سرطانش و شنیدن خبر بیماری‌اش، این متن را به‌عنوان وداع نوشته است. او با رمان اعجاب‌انگیزش به‌نام «صدسال تنهایی» که 5سال نوشتن آن به‌طول انجامید، ‌برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات 1982 در «استکهلم» است‌. از دیگر کتاب‌های او می‌توان به «عشق سال‌های وبا»‌، «ساعت شوم»‌، «کسی به سرهنگ نامه نمی‌نویسد» و یا «ژنرال در مخمصه» اشاره کرد:

- خداوندا! اگر تکه‌ای زندگی می‌داشتم‌‌، نمی‌گذاشتم حتی یک‌روز از آن سپری شود بی‌آن‌که به مردمانی که دوست‌شان دارم‌٬ نگویم که عاشق‌تان هستم و به همه‌ی مردان و زنان می‌باوراندم که قلبم در اسارت یا سیطره‌ی محبت آنان است.

- اگر خداوند، فقط و فقط تکه‌ای زندگی در دستان من می‌گذارد‌٬ در سایه‌سار عشق می‌آرمیدم. به انسان‌ها نشان می‌دادم در اشتباه‌اند که گمان کنند وقتی پیر شدند، دیگر نمی‌توانند عاشق باشند.

- آه خدایا! آنان نمی‌دانند زمانی پیر خواهند شد که دیگر نتوانند عاشق شوند.

- به هر کودکی، دو بال هدیه می‌دادم‌، رهای‌شان می‌کردم تا خود، بال‌گشودن و پرواز را بیاموزند.

- به پیران می‌آموزاندم که مرگ نه با سالخوردگی، که با نسیان از راه می‌رسد.

- آه انسان‌ها، از شما چه بسیار چیزها که آموخته‌ام.

- من یاد گرفته‌ام که همه می‌خواهند در قله‌ی کوه زندگی کنند، بی‌آن‌که به خوشبختیِ آرمیده در کف دست خود، نگاهی انداخته باشند.

- چه نیک آموخته‌ام که وقتی نوزاد برای نخستین‌بار مشت کوچکش را به دور انگشت زمخت پدر می‌فشارد٬ او را برای همیشه به دام خود انداخته است.

- دریافته‌ام که یک انسان، تنها زمانی حق دارد به انسانی دیگر از بالا به پایین چشم بدوزد که ناگزیر است او را یاری رساند تا روی پای خود بایستد.

- کمتر می‌خوابیدم و دیوانه‌وار رؤیا می‌دیدم چراکه می‌دانستم هر دقیقه‌ای که چشم‌های‌مان را برهم می‌گذاریم، ‌شصت‌ثانیه نور را از دست می‌دهیم. شصت ثانیه روشنایی.

- هنگامی که دیگران می‌ایستادند، من قدم برمی‌داشتم و هنگامی که دیگران می‌خوابیدند، بیدار می‌ماندم.

- هنگامی که دیگران لب به سخن می‌گشودند٬ گوش فرامی‌دادم و بعد هم از خوردن یک بستنی شکلاتی چه لذتی که نمی‌بردم.

- اگر خداوند، ذره‌ای زندگی به من عطا می‌کرد٬ جامه‌ای ساده به تن می‌کردم.

- نخست به خورشید خیره می‌شدم و کالبدم و سپس روحم را عریان می‌ساختم.

- خداوندا! اگر دل در سینه‌ام هم‌چنان می‌تپید، تمامی تنفرم را بر تکه‌یخی می‌نگاشتم و سپس طلوع خورشیدت را انتظار می‌کشیدم.

- با اشک‌هایم، گل‌های سرخ را آبیاری می‌کردم تا زخم خارهای‌شان و بوسه‌ی گلبرگ‌ها‌ی‌شان در اعماق جانم ریشه زند.

- من از شما بسی چیزها آموخته‌ام و اما چه حاصل که وقتی این‌ها را در چمدانم می‌گذارم که در بستر مرگ خواهم بود.

heyyy

سلام ، می خوام تو این blog ، بعضی شعرها و آهنگ ها رو بگذارم که فکر می کنم وقتی که می خونم واقعا ً آرامش می گیرم و
امید وارم همین تأ ثیرو روی شما هم بگذاره .البته مطالب این web ، زیاد روی یک مطلب نمی مونه . یک web با تفکرات شخصی
امیدوارم که مفید باشه .

یکی از بهترین آهنگ هایی که شنیدم ، آهنگ brian mcfadden ، برایان از west life ، چند وقتی که جدا شده ولی به نظر من یکی از بهترین کاراشو با leanin rimes خونده که متنشو در زیر می گذارم و یک ترجمه از خودم که شاید زیاد جالب نبا شه .

این اهنگ می تونین از سایت : http://www.rezawestlife2.blogfa.com/ دانلود کنید .

Everybody's Someone Lyrics

And every day begins the same
Get up, go out, come back again
Same old same old
A thousand faces pass you by
You never look into their eyes
You feel so ordinary
They feel so ordinary

Hey...
Everybody's someone
No matter where you come from
There's light in every single star
You're more than who you think you are
And hey
Everybody's someone
And when it's hard to hold on
Remember you are not alone
This house is everybody's home

And every day we seem to chase
The perfect smile, the perfect face
Same old same old
For every one who gets to shine
A million more are left behind
They feel so ordinary
You feel so ordinary

[Chorus]
From a king to a comman man
We're all part of a greater plan

Hey...
There's light in every single star
You're more than who you think you are
And hey
Everybody's someone
And when it's hard to hold on
Remember you are not alone
This house is everybody's home
Hey...

هر کسی که هستی

هر روز مثل همیشه شروع می شه

بیدار شدن ، دوباره رفتن و برگشتن

مثل قبل ، مثل قبل

هزاران چهره از مقابلت عبور می کنند

تو هرگز به چشم های آنها نگریستی

تو احساس می کنی خیلی معمولی هستی

آنها احساس می کنند خیلی معمولی هستند

هی

هر کسی که هستی

مهم نیست که کجا به دنیا آمدی

در هر ستاره تنها ، نوری وجود دارد

تو بیشتر از اون چیزی هستی که فکرشو می کنی

هی

هر کسی که هستی

وقتی ادامه دادن برات سخت میشه

به یاد بیار که تو تنها نیستی

این خانه ، خانه همه ماست

و هر روز ، به نظر می رسه که ما به دنبال

یک چهره واقعی ، یک لبخند واقعی هستیم

مثل قبل ، مثل قبل

بیشتر از یک میلیون نفر پشت کسی هستند که به روشنی می رسه

تو احساس می کنی خیلی معمولی هستی

آنها احساس می کنند خیلی معمولی هستند

از شاه گرفته تا یک انسان معمولی

همه ما ، قسمتی از یک تدبیر بزرگتریم ( تدبیر خداوند )

هی...

در هر ستاره تنها ، نوری وجود دارد

تو بیشتر از اون چیزی هستی که فکرشو می کنی

هی

هر کسی که هستی

وقتی ادامه دادن برات سخت میشه

به یاد بیار که تو تنها نیستی

این خانه ، خانه همه ماست

هی....

می دونم که ترجمش زیاد جالب نشد ولی خود شعر انقدر زیباست که اشتباهات ترجمشو می پو شونه